Finding a proper job regardless of the payment is difficult at this time due to economic difficulties. Working in industrial projects is one of the few ways left for the workers whom, they and their families are struggling with various problems. This project often imposes difficulties such as being away from family, low sanitary and psychology standards, working in difficult situations and deficiency of paying salary and benefits to the subclass workers. Ahmad is one of these workers. He’s energetic, creative and sociable. He’s skilled in many technical matters from heavy mechanicals to cooking, housekeeping, health, and small personal skills. He can control a 100-ton derrick. Lack of job and payment left him no choice but to leave his hometown and work in a project, 500 kilometers away from his family. He’s struggling with not having his paycheck on time and so many other things. I believe that looking at the way these people live at this time, would be a small help to improve the living of these types of people in today’s society and there’s nothing more enjoyable for a social documentary photographer to imagine that they have sent a part of their message.
در این دوره که پیدا کردن شغلی مناسب فارغ از میزان درآمد (به دلیل مشکلات اقتصادی) دشوار شده کار کردن در پروژه های صنعتی یکی از معدود راههای باقی مانده برای کارگرانی است که خود و خانوادهایشان با معضلات گوناگون دست و پنجه نرم می کنند. پروژه هایی که عموما مشکلاتی همچون دوری از خانواده، استانداردهای پایین بهداشتی و روانی، کار در شرایط سخت و عدم پرداخت به موقع حقوق و مزایا را به کارگران زیر مجموعه تحمیل می کنند. “احمد” یکی از همین کارگران است؛ با انرژی و ذهن خلاق و اهل معاشرت و تعامل. در بسیاری از امور فنی مهارت دارد. از مکانیک سنگین گرفته تا آشپزی و امور خانه و بهداشت و مهارت های ریز شخصی. توانایی هدایت جرثقیل ۱۰۰ تن را دارد اما کمبود کار و عدم درآمد مناسب در محل زندگیش او را ناگزیر کرده در پروژه ای کار کند که با خانواده اش ۵۰۰ کیلومتر فاصله دارد، حقوقش دیر پرداخت می شود و مشکلات ریز و درشت دیگر. معتقدم درست دیدن و بازنمایی حال و روز این افراد (در این دوره تاریخی) شاید در یک بازه زمانی بتواند به بهبود شرایط این دست از انسانهای جامعه کمک کوچکی کند و برای یک عکاس مستند اجتماعی چیزی از این لذت بخشتر نخواهد بود که تصور کند بخشی از رسالتش را به انجام رسانده است.