بابا رو همیشه تو فامیل به شوخ‌طبعی میشناسن‌اش. البته اون هم مثل هر آدمی یه وقتایی عصبانی می‌شه، اون وقته که دیگه اصلا نمیشه اذیتش کرد و سربه سرش گذاشت. یه آدمی که خیلی اهل بیرون رفتن و گشت‌و‌گذار نیست، ولی به همون اندازه اهل کارهای داخل و بیرون از خونه‌ست. من ریسک‌کردن رو از بابا یاد گرفتم. هرچند خیلی وقت‌ها با شک روبرو شده، اما به خودش و به ما ثابت کرده که با هر شرایطی و مشقتی، می‌شه هدف داشت و زندگی رو با سربلندی ادامه داد. یه راننده‌ی بازنشسته، که یه مغازه کوچک برای خودش ردیف کرده و صبح‌ها و عصرهاشو اونجا می‌گذرونه. بابا به من تلفن کرد، گفت قراره یه سفر کاری بره مشهد. انگار می‌دونست دوس دارم این سَفرِش رو عکاسی کنم. به سرعت بلیط اتوبوس، قطار، و پروازِ رفت و برگشت‌مون رو اوکی کردم و آماده سفر شدیم. همش داشتم به این فکر می‌کردم که چجوری می‌تونم این سفر رو عکاسی کنم. این اولین سفرِ دو نفره‌ی من و بابا بود. یه سفر 1650 کیلومتری از بوشهر به مشهد. توی این سفرِ دو روزه همون چیزهای همیشگی رو از بابا دیدم و شنیدم. لبخندهای همیشگی، سیگار کشیدن‌ها، شب بیداری و حرف‌های محبت‌آمیز.

اضافه کنم این اولین عکاسیِ جدیِ من از بابا تحت یک پروژه بلندمدت خواهد بود.

بهار 1398 – عقیل فرهی